Kala Khandak (काळा खंदक)
विजू, बाबूजी जीभ टाळ्याला चिकटली होती. त्यांचे पांढरे फक्क चहरे पाहून ते केंव्हाही खाली पडतील असे वाटत होते. "अ..अव्या!" मी धीर गोळा करीत घसा साफ़ करीत म्हटलं. पण अवि समोर पाहत होता माझ्या बोलण्याकडे त्याचं लक्ष नव्हत. मीही समोर पाहिलं आणि गोठला! भितिनं आमची ह्रदय बंद पडतील असं वाटत होतं. विजू, बाबु डोले बाहेर आल्यासारखे वाटारल्या नजरेने पाहत राहिले. त्या रेशमी पडद्यामागुन एक गोरी पान नाउ वारी पातळ नेसलेली कुणी मावशीबाई हळूहळू आमच्या दिशेने येत होती. पण आम्ही काही करू शकत नव्हतो. तेथून पळून जाणं शक्य नव्हतं. पायात शिसे भारल्यासारख ते जड झाले होते. त्या बाईच्या हातातील बांगडया कीणकीणल्या. आश्चर्याने आणि अनुकंपेने आमच्याकडे पाहात त्या बाई बोलल्या "कसे रे आलात इकडे?...आणि उघडे? तुम्हा कोवाल्या तरुण पोरांना पाहिलं टार तो राक्षस सोडेल का तुम्हाला?"
