-
Dharankala (धरणकळा)
मूठभर धान्य पेरावं तर मालकीची जमीन नाही. तरीही आम्ही गाववाले. भुमिपुत्र। आमचा गाव. आमचा देव. आम्ही पाटील, आम्ही देशमुख. दारूच्या नादात बडेजाव. ‘जवळ नाही आटा अन् टेरीला उटणं वाटा’ अशी गत. भैताडांना हे कळंना की कुठं राहिलाय तुमचा गाव ? गैबान्यांनो, होतं ते विकून बसलात, आता पार्टीच्या जिवावर उड्या मारताय, त्यांच्या हातचं बाहुलं झालाय. उद्या खेळ संपेल. बाहुलं फेकलं जाईल. पार सांदी कोपऱ्यात! तुम्हाला या मातीत पाय ठेवता येणार नाही. आज पार्टीवाला देवाचा भंडारा करतोय. पैसा देतोय. उद्या तो तुमच्या देवालाही जुमानणार नाही.
-
Kharicha Vata (खारीचा वाटा)
एक निसर्गरम्य खेड. तिथ वाढणारा एक किशोरवयीन मुलगा. त्यानी पाळलेली खार. सम्रुध्द निसर्ग, पिकपाणी, रानमेवा, जानवर, करामाती मित्र यांत रमलेला, गुंगलेला मुलगा. एके दिवशी गावाच्या नदीवर धरण बांधनारे मशिनारिची घरघर , थोड्याच दिवसात अख्खा गावगाडा हलतो. नांदत्या वस्त्या उठतात. मुलगा कुटुंबासह गाव सोडतो. ती खार मात्र तिथेच राहते. उमलत्या हळव्या वयातल्या उलथापालथीची सहजपणे सांगितलेली खरी गोष्ट.